Bazen Demek Yetmez, Denemek Gerek!

Heyecanlanırsın gördüğün zaman gözlerin faltaşı gibi açılır. Ne diyeceğini bilemezsin. Kalbin hızlı hızlı atmaya başlar… Onu çok istersin dayanamazsın arzularsın. O mis kokusu insanı cezbeder alıp yanına doyasıya koklamak gelir içini fereahlatır. Neler düşünürsün aklından ne geçer sanki dünya durmuşta herkes senin birşey demeni bekler…

Demek! Demek! Demek! Evveett! Dicem ama ne diyim. O kadar arkadaş arasında hoş sohbet muhabbet varken bi anda çıkıp söylenecekşey mi bu? Yapamazdım o muhbbetin içine edemezdim kahkalar havada dolanırken ortalıkta ben onları bi anda dondurup diyemezdim.

Dedim diyelim ne olucak 5 dakka benim muhabbetim geçicek kendi olaylarına devam edeceklerdi işte. Neden diyorum ki saçmaydı ama  paylaşmalıydım birisiyle. En yakın Can Dostuma baktım gözlerinin içi parlıyordu muhabbetin içine balıklama dalmış yüzüyordu.

Ben düşünüp duruyordum ne işim var içim içime sığmıyordu işte. Ne yapıyım can çekiyor, gönül istiyordu. İrademe sahip olmam lazımdı.

Daha sabah bitmişti herşey kalkmıştım masadan çekip gitmiştim arkama bile bakmadan. Ne bu hız diyordum kendime acelen ne? Ama olmuyordu çok ama çok istiyordum.

Muhabbet devam ederken kalktım sandalyemden biraz ses oldu ama olsun neyse… Arkadaşlar dedim Muhabbetinizi bölüyorum ama birşey demem lazım dedim. Herkes bana odaklanmıştı bütün gözler bendeydi artık bi kanala girdik bunun dönüşü yoktu.

...VE DEDİM.  ARKADAŞLAR BEN ÇOK ACIKTIM! “-ŞU MEZZELUNA PİZZA’dan alıcam” dedim! Artık rahatlamıştım.Arkadaşlarda tamam git al dediler. Koşa koşa gittim aldım. Bir güzel de yedim. Çok ta güzeldi Mozerallası fazlaydı ama olsun.

Denemek Gerek bazen. Denedim oldu. O Zevklerin Peşinden Git. Yeterki Dönme Yolundan!

Burak Kutbay 2010