Dün gibiydi hatırlarım o oyuncaklarımla o kadar mutluydum ki. Evimizin bahçesine çıkar kumun içerisine oturup elimle arabama yol çizerdim. Evime gideceğim yolu mesela, park yerimi o kadar özenle hazırlardım ki, ufak bir ot parçası bile koyardım, evimin önüne güneş gelmesini engellemek için…

Çocukken dünyam kumlar kadardı. Hayranlıkla yarattığım dünyayı bir üflemeyle dağıtabiliyordum. Dağıttığım zaman bile mutluydum. Yeniden yapabilirdim çünkü. Benim kumlarım vardı. Hemde çok…

Büyüdük yavaş yavaş, kumları unuttuk sonra gölgede kalmış o mükemmel evi…  Bana artık betonlar lazımdı o kumları betonda kullanmak için yanıma almaya başladım. Ve o kumlar artık benim için değersizdi.

Şimdi betonlarla yarattığım dünyamı yıkmaya korkuyorum. Hayalimde ki herşeyi  yaşamayacağımı biliyorum. Ve doğanın gereği olarak bencillikle betonlarımı üst üste koyuyorum.

Artık gölge bile istemiyorum. Bir evim olsa yeter. Arabam olsun yola gerek yok. Yolumu belediye elbet birgün yapar. Yolum yapıldı diye sevinmeyeceğim. Bir arabam varken yenisi alıyım mı diye düşüneceğim.

Düşündükçe dünyamı daraltacağım, Büyüdükçe sonsuzluğun olduğuna inanıp herşeyi oluruna bırakacağım.

Dünya güzeldi. Dünyam büyüktü… Aniden Büyümeseydim Eğer…

22 bitti… 23’e girerken hayat benim için yeniden başlıyor.