Yürüyordum. Kulaklarımda Beatles’in “Let It Be” şarkısı çalıyorrdu. Yanımdan geçen arabaların kornaları rahatsız etsede tempoya uydurmaya çalışıyordum. Herşeyin melodi üstüne kurulu olduğunu düşünmeye başladım. Kalp ritmimle aynı orantıda yaşasam yorulurmuyum acaba?  Saniyede 1.6 vuruş bir dakikada 76 tane kalp ritmi…

1  Dakikade 76 kick…  Hangi şarkıda br tempo var diye düşündüm. Bulamadım.

Bu kadar hızlı atan bir kalbin bedenimi bu kadar yavaş haraket ettirmesine sebeb olan şey bendim. Ya kalbimin atışlarını yavaşlatmalıyım ya da tamamen durdurmalıyım bu kalbi.

Hızlandınkça yetişemiyorum kalbimin ritmine, ben hızlandıkça o benden bir adım önde. Kendi vücüdumla paralel bir hayat sürmek istiyorum yaşadığımı anlamak için.

Ölümüme  kadar geçen sürede ben hep kendime geç kalacağım…

Yaşlansam bile kalbimin ritmi hiçbir zaman değişmeyecek. O zaman ben daha da yavaşalacağım. Kalbimin ölümüne ben sebeb olacağım.

Kalbe giden damar sayısını bilemiyorum ama kalbimi bu kadar tempolu bir şekilde çalışmasını ve hiçbir şekilde durmamasını sağlayacak bir sürü şey var.

Benimse sadece bir şeye ihtiyacım var o kalbime yetişmemi sağlayacak bir kadın. Hiç yaşlanmayacakmışım gibi hissettirmeli. Ruhumun bütün damarları ona bağlı olmalı. Aynı kalbin bağlı olduğu organlar gibi. Dıştan herşey güzel gözükmeli ama içni açtığında bir sürü karmaşıklık…

Kalbimin nasıl çalıştığını bilemem ama ona yetişmeliyim . Bir kadın. Evet. Kararım kesin. Ruhumun damarlı bağlı olacak ve ben hiçbir şekilde aynaya bakmamalıyım. Eğer yaşlandığımda yüzümde en ufak bir sarkma görürsem kalbime yetişemeyeceğimi anlamış olmak beni korkutacak.

Kalbim bana bakıyor ölümüme kadar, ben de sonsuza kadar ona…

Ruhumu bağlayacağım kadın ne isterse yapmalıyım, kalbime yakışanı yapmam için herşeyi feda edebilirim ona. Çıkaracağı salakça sorunlara bile tamam demek zorundayım. Ruhumu bağladım kadın benden çok uzaklaşmamlı. Koparmamalı ruhumun damarlarını.

Seveceğim kadına sinirlenmek yok. Sevişmekte olmamalı. Çünkü böyle bir durumda kalbim daha da hızlı çarpacak ve ben yine yetişemeyeceğim kalbime.

Seveceğim kadın diyecek sen sadece gönlünü düşünyorsun. Benimde diyeceğim şey;

“Diyorsun ki; “ben sana gönlümü verdim.” İyi de gönül dediğin nedir ki ey sevgili? Ben sana hiç gönlümü verir miyim? Çünkü gönül dediğin toprağa girince toz olur, toprak olur. Ben sana ruhumu veririm. Çünkü ruhum sende sonsuzluk olur!”

Şarkı son verse’sini yaparken karşı kaldırama geçmem gerekti…  Arabarların hızlı geçişleri yüzünden yine beklettim kalbimi.

Özür dilerim kalbim. Bundan sonra seni boş yere çalıştırmayağım. Attığın her saniyeye değecek şeyler yapacağım. Bunun en kolay yolu ise bir kadın. Ruhumun organlarını bağlamak biraz zaman alsa da boşa giden her atışına ileride değecek biraz daha sabır kalbim.

Pompaladığın her kan beni daha da susutacak aşka. Ve ben o susamışlıkla kadınımı hapsedicem kendi ritmime..