Çok ama çok küçükken kurduğum hayallerin saflığına inanıp yaşamaya başladım. Günler, aylar seneler geçti ben o hayalle yaşayıp durdum.
Şimdi o hayalimi kimbilir hangi “zaman” götürdü. Yaşamın sadece nefes alıp vermekten ibaret olduğu o “zaman”lar öğrendim. Beklentiler, en iyi olma kaygıları, başkalarını kötüleyip sadece “ben” demenin çok kolay olduğunuda o “zaman”lar keşfettim. Yaş 22 oldu bitti bitecek… Bu zamana kadar “Ben bu hayatta ne yaptım” veya “Yaşama ödül olarak ne sundum” diye düşünmemiştim.
Çocukken kurduğum hayallerin büsbütün zaman kaybı olduğunu anladığım “zaman” bu soruları sormaya başladım. Eskiden hayaller peşinde kafamı meşgul ederken. Şimdi ise gerçeğin peşinde öldürüyorum “zaman”ı.
Hayalim koca bir hiçti. Şimdi sorduğum soruların cevabıda hiç.
“Ben varım ya işte!” diyorum bazen. Ama aradığım bütün cevaplar “hiç” olması beni hiçliğin içinde kaybolmaya sürükledi.
İnsanlar gelip geçiyor yanımdan. Bazen kendimi görünmez hissediyorum. Şikayet etmiyorum. Mutluyum. Kimseye ihtiyacım olmadığını hissederek yaşıyorum. Hayatı anlamlandırıyorum tek başıma. Hayallerim yok. Koca bir hiç ve ben!
O hiçliğin içinde her istediğimi yapabiliyorum. Kitaplar okuyorum. Müzikler dinliyorum. Öğrenmeye çalışıyorum.
Tam istediğim gibi bir hayat yaşıyorum. Keşke hayallerimi daha önceden kaybetseydin “zaman”. En azından nerde yaşadığımı daha önce öğrenip daha fazla şeyler yapabilirdim.
Belki merak eden vardır ben yaşıyorum. Hissetmesinizde. Hayallerim sizde kaldı almaya da niyetim yok…