Tırnaklarımı yemekten artık deriyi yiyecek kadar dalmışım. Nereye gidiyorum? Bilmiyorum. Hepsi benim hatam olamazdı. Hiç suç yok mu sende? Ben her istediklerini yapmıştım halbuki. Ben kusursuzum demeye hakkım yok ama bana bu kadar acımasız olmak zorunda değillerdi.

Hep gözyaşlarım tam akacağı anda biri sildi. Ve ben silen kişiye hemen herşeyimi verdim. Kandım! Kandırılmadım, kandım. Ben herşeyin farkındaydım yine yenilginin en mükemmelini tadacağımı bile bile devam ettim. Gözyaşlarım bitmişti artık. Bundan daha güzeli yoktu o zamanlar benim için.

Çıkar ilişkim vardı kısaca. O da  mutluydu bende. Benim tek farkım git gide ona bağlanmam oldu.  O bağlanmayla olan oldu. Mutluluğum ona bağlı olmaya başladı.

Bir mutluluk diğer kişinin elindeyse bu mutluluk değil aslında. Çaresizliğin ta kendisini olduğunu o gittikten sonra öğrendim. Her gidiş bir öğretmen oldu bana…

Yakarışlarım bu dersten anladıklarıma tercüman oldu. Hepsi gidecek herkes diecek. Biliyorum. Ben bile gideceğim bir gün elbet bu dünyadan. Sana hayatım demiştim… Aslında tek sana demedim.  Hayatıma giren her kıza dedim bunu. Belkide bundan kaybettim sende anladın belki diğer kızlardan farkın olmadığını.

Ama ben her giren kıza farklı farklı bağlanmıştım halbuki… Sende gittin. Git işte… Nereye gideceğin umrumda değil. Aklıma anca bir yakamoz akşamında biramı yudumlayıp, sigarayı içime çekerken aklıma geleceksin.  Tek sende gelmiyorsun. Sevilme duygusunu tattığım tüm kızlar geliyor aklıma…

Benim özlediğim sevilmek. Sen değil. En son sende sevildiğimi hissettim o kadar. Büyütmüyorum içimdeki acıyı.  İçimi acıtan tek birşey var. Yine kaybetmem olacak.

Ve ben bu kaybedişlerden bıkmayacağım. En azından bir şeyi denemiş olmamın verdiği bu keyif  benim yüzümde biraz gülümsememe yardımcı oluyor.

Neyse kaybetmeye devam ederken ben çayımın son şekerini kattım hayatıma. Bu tadı ne zamana kadar alacağım bilemiyorum. Tek bir şey var onu kesin kes biliyorum. Ben yenilmeye doyamıyorum.

Yazan:Burak Kutbay